عمل های جراحی جراحی درمان اسپوندیلوز
با این حال، عمل جراحی در چند مورد لازم است:
- اختلال در عملکرد روده یا مثانه. این موضوع نادر است، اما ممکن است با فشردگی نخاع رخ دهد.
- تنگی کانال نخاعی. در این حالت پزشک ممکن است احساس کند جراحی بهترین روش برای درمان است.
- دچار دیگر اختلالات عصبی مانند ضعف شدید بازو یا پا، بی حسی یا گزگز شدن هستید.
- ناپایداری ستون فقرات. از آنجا که اسپوندیلوز بر قسمت های ستون فقرات، به ویژه مفاصل بین مهره‌ای پشتی (مفاصلی که به کنترل حرکات ستون فقرات کمک می کنند) تأثیر می گذارد، ستون فقرات ممکن است دچار بی ثباتی شود. ناپایداری ستون فقرات شما را در معرض خطر ابتلا به مشکلات عصبی قرار می دهد.
گزینه های جراحی سنتی برای درمان اسپوندیلوز
جراحی اسپوندیلوز شامل دو جز اصلی است: حذف آنچه باعث درد می شود و سپس فیوژن ستون فقرات برای کنترل حرکت. هنگامی که جراح بافتی را که به عصب فشار می آورد بر میدارد به آن عمل جراحی رفع فشار می گویند. همجوشی یا فیوژن یک جراحی تثبیت کننده است و غالباً رفع فشار و همجوشی همزمان انجام می شود.
گزینه های سنتی جراحی رفع فشار برای درمان اسپوندیلوز عبارتند از:
فکتکتومی
در ستون فقرات مفاصلی وجود دارند که مفاصل بین مهره‌ای پشتی نامیده می شوند. آنها به ثبات ستون فقرات کمک می کنند. با این حال، مفاصل بین مهره‌ای پشتی می توانند عصب را تحت فشار قرار دهند. اکتومی به معنای "برداشتن " است؛ بنابراین عمل جراحی شامل برداشتن مفصل بین مهره‌ای پشتی برای کاهش فشار است.
فورامینوتومی
اگر قسمتی از دیسک یا خار استخوان در محل ترک مهره بر روی عصب فشار وارد کند، ممکن است فورامینوتومی انجام شود. این روش به معنای "ایجاد روزنه " است؛ بنابراین فورامینوتومی باعث بزرگتر شدن دهانه خروجی می شود، بنابراین عصب می تواند بدون فشرده شدن خارج شود.
لامینکتومی
در پشت هر مهره، یک صفحه استخوانی وجود دارد که از کانال نخاع و نخاع محافظت می کند. به آن لامینا می گویند. ممکن است به نخاع فشار وارد کند، بنابراین جراح با برداشتن تمام یا بخشی از لایه، فضای بیشتری برای نخاع ایجاد می کند.
لامینوتومی
همانند فورامینوتومی، لامینوتومی دهانه بزرگتری ایجاد می کند، این بار در صفحه استخوانی که از کانال نخاع و لامینا محافظت می کند. لایه ممکن است به ساختار عصبی فشار وارد کند، بنابراین جراح با استفاده از لامینوتومی می تواند فضای بیشتری برای اعصاب ایجاد کند.
تمام تکنیک های رفع فشار فوق از پشت ستون فقرات (خلفی) انجام می شود. گرچه گاهی اوقات، جراح باید از جلو ستون فقرات (قدامی) رفع فشار را انجام دهد. به عنوان مثال، خار استخوان که به کانال نخاع فشار می آورد، گاهی اوقات امکانش نیست از پشت برداشته شود زیرا نخاع در مسیرش است. در آن حالت، روش رفع فشار معمولاً از جلو (قدامی) انجام می شود. یک مثال از تکنیک رفع فشار قدامی:
جراحی کورپکتومی (برش و برداشت مهره)
بعضی اوقات، جراحان باید بخشی از بدنه مهره ها را بردارند، زیرا خارهای استخوان بین بدنه مهره ها و نخاع تشکیل شده و اعصاب را فشرده می کنند.
پس از خارج شدن بخشی از مهره یا دیسک، ممکن است ستون فقرات ناپایدار باشد، به این معنی که به روش های غیر عادی حرکت می کند. همانطور که قبلا ذکر شد، این امر شما را در معرض آسیب جدی عصبی قرار می دهد. جراح باید ستون فقرات شما را تثبیت کند.
به طور سنتی، تثبیت با همجوشی یا فیوژن انجام می شود و می توان آن را از پشت (خلفی)، جلو (قدامی) یا پهلو (جانبی مستقیم) انجام داد. یک تکنیک جدید از طریق استخوان خاجی به سطح L5-S1 ستون فقرات دسترسی پیدا می کند.
در تثبیت ستون فقرات به روش همجوشی، جراح محیطی را ایجاد می کند که استخوان های ستون فقرات شما با گذشت زمان (معمولاً طی چندین ماه یا بیشتر) به هم می پیوندند. جراح از پیوند استخوان (اغلب با استفاده از استخوان بدن خود فرد، اما ممکن است از استخوان اهدایی نیز استفاده شود) یا یک ماده بیولوژیکی (که رشد استخوان را تحریک می کند) استفاده می کند. جراح ممکن است از ابزار نخاعی - مانند پیچ ، میله ها، صفحات و سایر دستگاه ها - برای افزایش ثبات نخاع در هنگام همجوشی استخوان ها استفاده کند. همجوشی پس از بهبود، حرکت بین مهره ها را متوقف کرده و ثبات طولانی مدت ایجاد می کند.
علاوه بر همجوشی، گزینه های تثبیت کننده دیگری نیز وجود دارد:
- فرآیند رفع فشار بین خاری: پزشک ممکن است با استفاده از X-Stop رفع فشار بین خاری را انجام دهد. X-Stop به معنی کاشت نخاعی خاص است که در بین خارهای استخوانی قرار می گیرد و از نیشگون گرفتن اعصاب و ایجاد درد جلوگیری می کند. همچنین به شما در حفظ انعطاف پذیری و دامنه حرکتی بیشتر ستون فقرات کمک می کند.
- تثبیت پویا: جراح ایمپلنت های ستون فقرات را به پدیکل های مهره ها متصل می کند تا یک نوار کششی برای پشتیبانی ایجاد کند. Dynesys نمونه ای از کاشت تثبیت کننده دینامیک است و ممکن است به شما در حفظ انعطاف پذیری و دامنه حرکتی بیشتر ستون فقرات کمک کند.
انواع مختلفی از جراحی برای درمان اسپوندیلوز استفاده می شود. جراح ستون فقرات بهترین روش را برای درمان مورد خاص شما توصیه می کند.
خطرات مرتبط با جراحی اسپوندیلوز
مانند هر عمل دیگری، جراحی ستون فقرات برای درمان اسپوندیلوز خطراتی دارد. قبل از اینکه بخواهید فرم رضایت جراحی را امضا کنید، پزشک خطرات احتمالی را با شما در میان خواهد گذاشت. عوارض احتمالی شامل موارد زیر است:
- آسیب به نخاع یا اعصاب
- عدم بهبود همجوشی استخوانی (شبه آرتروز)
- عدم بهبود
- شکست یا خرابی ابزارها
- عفونت و یا درد در محل پیوند استخوان
- درد و تورم در رگهای پا
- مشکلات ادراری
عوارض ممکن است منجر به جراحی مجدد شود، بنابراین اطمینان حاصل کنید که قبل از اقدام کاملاً جراحی و خطرات آن را درک کرده اید. تصمیم برای جراحی فقط بر عهده خود شماست.
بهبودی از جراحی اسپوندیلوز
بدن مدتی طول می کشد تا پس از جراحی اسپوندیلوز بهبود یابد. بلافاصله احساس بهبود نخواهید داشت اگر هم جوش خورده باشد، مدتی طول خواهد کشید (چند ماه یا بیشتر) تا جوش بخوبی بهبود یابد و در این فاصله، ممکن است در ناحیه ای که جراحی کرده اید درد داشته باشید. محل های برش های باید طی 7 تا 14 روز بهبود یابند.
کارهایی که باید و نباید پس از جراحی انجام دهید به مورد خاص شما بستگی دارد و جراح در مورد دوره بهبودی شما دستورالعمل های مفصلی ارائه می دهد. مهمتر از همه این است که به برنامه بهبودی خود پایبند باشید و سعی نکنید عجله کنید. نباید برای بهبودی ستون فقرات خود را بیش از حد فشار بیاورید. اگر مشکلی داشتید - از جمله تب، افزایش درد یا عفونت - بلافاصله این موارد را به پزشک خود گزارش دهید.